Reisblog van een scheepskat

Ja, je leest het goed...

Reisblog van een scheepskat !!

Ook een scheepskat heeft er behoefte aan z'n kattehart te luchten want het valt niet mee om op je 18de plotseling op zeepootjes te moeten staan .

Ik zal je alles eerlijk vertellen mocht het je interesseren maar dan zal ik me eerst even voorstellen en de kapitein en z'n vrouw ook.

Ik ben Findus, een echte Friese poes .

Ik ben  ongeveer  18 jaar.

Vanaf nu noem ik mezelf "SCHEEPSKAT"

Dat ben ik aan dek 

En in de combuis

Als jong ding ben ik aan komen waaien, heb van de kinderen des huizes een bak voer gekregen en ben nooit meer weg gegaan. Ze hebben altijd goed voor me gezorgd al moet ik eerlijk bekennen dat ze het steeds beter onder de knie krijgen. 😉

O ja, mijn voorstelrondje nog even afmaken. Wij komen uit Grou en wonen áán het Prinses Margriet kanaal.

Pieter en Jannie hebben vorig jaar een ander schip gekocht. De zeilboot hebben ze verkocht ( gelukkig maar want dat was helemaal een kriem geweest) en ze hebben een Gillissen Kotter uit 1978 van ongeveer 11 meter gekocht , hier enkele foto's voor de eerste indruk ...

later volgen er natuurlijk nog veel meer foto's en verhalen.

Als ik Pieter mag geloven is het een 

" Pracht fan een Skip !!! "

Dat hoor ik hem tenminste regelmatig zeggen. Tja,het zal wel. Ik heb er geen verstand van .

Hij wel, hij komt uit de scheepsbouw, dus wat wil je....

Nog even over het Fries zijn van ons drieën....in deze blog zul je regelmatig Friese uitspraken tegenkomen, daar kan ik niet omheen.

Tenslotte kan ik me eigenlijk ook het beste in het Fries uitmauwen maar omwille van de " buitenlanders" zal ik me geheel vrijwillig aanpassen zodat iedereen die het leuk vindt om mijn gemauw over het leven van een scheepskat te volgen kan mee genieten.

Ik zit nu redelijk comfortabel mijn verhaal te mauwen en de vrouw schrijft alles voor me op maar het heeft wel even geduurd voordat ik zover was , dat kan ik je verzekeren.

Ik had natuurlijk wel het e.e.a. gehoord over hun nieuwe schip, nieuwe motor, boegschroef plaatsen, nieuw toilet, en niet te vergeten de lekkende watertank waar ze op het laatste moment achter kwamen.... daarover vertel ik later meer.

Tjonge jonge , dat was een heel oe-heden!!!

Maar al die verhalen gingen  aan mij voorbij, (sowieso omdat ik bijna stokdoof ben ) maar uiteindelijk wat had ík met al die verhalen te maken ...het was hún schip!!!

Toch werden er vreemde dingen met me uitgespookt, soms kreeg ik een band om m'n nek en buik , een tuigje noemden ze dat ...

Écht uit het diepst van m'n kattehart,  vreselijk vond ik dat. ( en nog steeds) 

Ik beet net zolang op die sluiting  totdat het ding los ging dan deden ze het weer af , hé hé,  gelukt. 

Soms namen ze me in m'n reismandje mee naar de boot , gelukkig maar voor een paar uurtje , nou zeg dan was ik blij als ik weer thuis was.

Tót op die bewuste dag dat ze níet meer naar huis gingen ...

Ze SLIEPEN zelfs op dat schommelding.... ( en ik dus ook )

Hoe kregen ze het in hun hoofd om mij er zó in te  luizen !!!!   Ja ja , met allerlei lekkers natuurlijk  probeerden ze me gerust te stellen ...

En daar zit ik dan ... aan boord van de Nefertari.  Want zo heet het schip. Dat schijnt een Egytische Zonnegod te zijn uit de verre oudheid....

Interessert me niks.

Ik wil naar huis.

Stil lig ik op m'n zachte lamsvel ...lekker zacht en warm...kijk een beetje sjagerijnig zodat ze goed weten hoe ik erover denk maar het helpt me niks....

Ze varen gewoon van hot naar her en slepen mij overal mee naar toe.

Mijn thuis aan de Beatrixstraat kan ik wel vergeten ...

Ik raak gedesoriënteerd,  raak de kluts wat kwijt ...voel me als een kat in een dobberend pakhuis...

Nu, na ongeveer 5 weken en vele belevenissen verder begint het leven van mij als scheepskat er al heel wat aangenamer voor te staan...en ik kan me inmiddels aardig op m'n zeepootjes bewegen 

Het tuigje blijft een kriem , dat wel , maar het schijnt voor m'n bestwil te zijn. 

Soms ga ik op stap, dan kan ik de boot niet meer terug vinden maar tot nu toe hebben we met z'n drieën geluk gehad want ik ben nog steeds aan boord om de boel hier een beetje in de gaten te houden .

Zo, mijn vrouwtje (Jannie  dus) zit te mopperen dat het nu eindelijk eens klaar moet zijn met mijn gemauw...

Dus ik zou zeggen :

We sjugge moarn wol wer ! 

( we zien morgen wel weer )

Netjes toch, die vertaling ;)

Groet Findus...

PS...het wordt nodig tijd voor mijn blikje!!!!